Οι αναφορικές τελικές προτάσεις:
- Δηλώνουν τον σκοπό της ενέργειας του ρήματος της προσδιοριζόμενης πρότασης.
- Εκφέρονται με οριστική μέλλοντα (π1), σπάνια με υποτακτική (π2) και ευκτική του πλαγίου λόγου (π3).
- Δέχονται άρνηση μή (π4).
- Λειτουργούν ως επιρρηματικοί προσδιορισμοί του σκοπού.
Η αναφορική αντωνυμία που τις εισάγει αποδίδεται με τον τελικό σύνδεσμο και δεικτική αντωνυμία.
| Παραδείγματα
|
- Οὐκ ἔχω, ὦ ἄνδρες δικασταί, οὕστινας δεησομένους ὑπὲρ ἡμῶν ἀναβιβάσομαι. (Λυσίας, Ὑπὲρ τῶν Νικίου ἀδελφοῦ 24)
Μτφρ: Δεν έχω, άνδρες δικαστές, κάποιους που να φέρω στο δικαστήριο ως μάρτυρες για να σας παρακαλέσουν για μας.
- Ἀλλ' ἄγε μοι δότε νῆα θοὴν καὶ εἴκοσ' ἑταίρους, οἵ κέ μοι ἔνθα καὶ ἔνθα διαπρήσσωσι κέλευθον. (Ὅμηρος, Ὀδύσσεια 2.212-2.213)
Μτφρ: Εμπρός λοιπόν, δώστε μου γρήγορο καράβι και είκοσι συντρόφους που να με πάνε και να με φέρουν.
- Καὶ τότ' ἄρ' ἄγγελον ἦκαν, ὃς ἀγγείλειε γυναικί. (Ὅμηρος, Ὀδύσσεια 15.458)
Μτφρ: Και τότε έστειλαν αγγελιοφόρο για να φέρει το μήνυμα στη γυναίκα.
- Κρύψω τόδ' ἔγχος τοὐμόν, ἔχθιστον βελῶν, γαίας ὀρύξας ἔνθα μή τις ὄψεται. (Σοφοκλῆς, Αἴας 658-659)
Μτφρ: Θα κρύψω εκεί το σπαθί μου, το πιο μισητό απ’ τα όπλα, για να μην το δει κανείς.
|
