Αναφορικές ονοματικές προτάσεις


Οι αναφορικές ονοματικές προτάσεις ορίζουν ακριβέστερα ή διασαφηνίζουν τον προσδιοριζόμενο όρο τους.

Από αυτές, άλλες του προσδίδουν ένα μη αναγκαίο ιδιαίτερο γνώρισμα, οπότε, εφόσον λειτουργούν προσθετικά και, κατά μία έννοια μπορούν να παραλειφθούν, χωρίζονται από αυτόν με κόμμα (π.1).

Άλλες του προσδίδουν ένα αναγκαίο γνώρισμα, οπότε συναποτελούν με τον προσδιοριζόμενο όρο ενιαίο νόημα. Στην περίπτωση αυτή, κανονικά, δεν χωρίζονται με κόμμα (π.2).

Παραδείγματα
  1. Ὁρῶ δὲ καὶ Θηβαίους, οἳ τότε οὐκ ἔπεισαν Λακεδαιμονίους ἐξανδραποδίσασθαι ὑμᾶς νῦν δεομένους ὑμῶν περιιδεῖν ἀπολομένους τοὺς σώσαντας ὑμᾶς. (Ξενοφῶν, Ἑλληνικὰ 6.5.46) – μη αναγκαίος όρος: προσθετική
    Μτφρ: Βλέπω δε και τους Θηβαίους, που τότε δεν έπεισαν τους Λακεδαιμόνιους να σας εξανδραποδίσουν, τώρα να σας παρακαλούν να αδιαφορήσετε που αφανίζονται αυτοί που σας έσωσαν.


  2. Αὐτοὶ δ’ ἔφασαν πολεμοῦντες πράξειν ὅ,τι ἂν τῷ θεῷ φίλον ἦν. (Ξενοφῶν, Ἑλληνικὰ 7.4.8-9) – αναγκαίος όρος.
    Μτφρ: Οι ίδιοι όμως είπαν πως πολεμώντας θα κάνουν ό,τι τυχόν θα άρεσε στον θεό.